به خیال چشم که می زند قدح جنون دل تنگ ما

که هزار میکده می دود به رکاب گردش رنگ ما

به حضور زاویهٔ عدم زده ایم بر در عافیت

که زمنت نفس کسی نگدازد آتش سنگ ما

به دل شکسته ازین چمن زده ایم بال گذشتنی

که شتاب اگرهمه خون شود نرسد به گرد درنگ ما

کسی از طبیعت منفعل به کدام شکوه طرف شود

نفس آبیار عرق مکن زحدیث غیرت جنگ ما

به فسون هستی بیخبر، زشکست شیشهٔ دل حذر

شب خون به خواب پری مبر ز فسانه های ترنگ ما

گهری زهر دو جهان گران ، شده خاک نسبت جسم و جان

سبکیم ین همه کاین زمان به ترازو آمده سنگ ما

ز دل فسرده به ناله ای نرسید تاب وتب نفس

ببرید ناخن مطرب ازگره بریشم چنگ ما

سخن غرور جنون اثر، به زبان جرأت ماست تر

مژه بشکنی به ره نظر، پراگردهی به خدنگ ما

چه فسانهٔ ازل و ابد چه امل طرازی حرص وکد؟

به هزارسلسله می کشد سرطرة توزچنگ ما

ز غبار بیدل ناتوان دل نازکت نشودگران

که رود زیادتوخودبه خود چونفس زآینه زنگ ما